1Mayıs

Mücadele azmini kırmak, zaman içinde unutturmaya çalışmak için ne kadar zorluklar çıkarılsa, İktidarca Taksim’de kutlanması ne kadar yasaklansa da 1Mayıs Birlik Dayanışma ve Mücadele Gününde, işçi sınıfımız, emekçi halkımız, İlerici ve Devrimci Gençliğimiz, yine bir arada, bugünü, dünya işçi sınıfı ve emekçi halkı ile birlikte kutluyoruz. Hepimize kutlu olsun.

İktidarın zoruyla Taksim’de kutlanması engellenmiş de olsa, burjuvazininkendisine de mal olmuş olan bu günü, içlerinden gelmeyen bir duygu ve riya ile kutlamak zorunda kalırken en kötüsü ne derseniz, bizim ulaşmakta zorlandığımız, “dünyaları tersine döndürülmüş” sınıf kardeşlerimizin umutlarının yok edilişidir. İşçi sınıfının bütününe kurulan sömürü tuzakları ile başka siyasi mecralarda, iktidarlara arka bahçe olmaları ve kendi sınıfına yabancılaşmalarıdır.

İşçi sınıfımızın (beyaz ve mavi yakalılar) kendi sınıfına yabancılaşması 31Mart yerel seçimleriyle Ankara Büyük Şehir Belediye Başkanlığı koltuğuna oturan Mansur Yavaş’ın “herkes istediği sendikaya üye olabilir” demesiyle birlikte, Hak İş’e bağlı Öz Taşımacılık Sendikasından istifa eden işçiler DİSK’E bağlı Nakliyat İş Sendikasına üye olmaya başladılar. Nakliyat İş Başkanı Ali Rıza Küçükosmanoğlu, mücadeleci olduğu kadar, işçisinin hakkı için gözünü budaktan sakınmayan, benim de yakındantanıdığım mücadeleci sendikacıdır. Her 1Mayısta Taksim’e çıkmak için de arkadaşlarıyla birlikte hazır kıtadır.

Türkiye, siyasal iklimde olduğu kadar, üretim ve yönetim ikliminde de bir değişime imza atıyor. Tunceli, İzmir ve Eskişehir Belediyelerinin başlattığı üretim sürecine paralel İstanbul Belediyesi’nin başlattığı yönetimde şeffaflık süreci de önemli adımlardandır. Halkın yerel yönetimlerle bağı ne kadar kesilmiş olsa da en azından Adana, Antalya, Mersin, Aydın, Bolu, Eskişehir Belediyelerinde de şeffaf bir yönetim işletilirse, insanların yönetim algılarında da bilgiye ulaşma ve sorgulamayla birlikte bir değişim dönemi başlayabilir.

Can Yücel’in deyimiyle, “Hava döndü işçiden, işçiden esiyor yel,

Dumanı dağıtacak yıldız, poyraz başladı,

Bahar yakın demek ki, mevsim böyle kışladı,

Bu fırtına yarın ki sütlimanlara bedel,

Hava döndü işçiden, işçiden esiyor yel.

İşçi sınıfı, başta kendim olmak üzere, 1977 1Mayısını unutmadı. İki binin başlarında nispeten rahat kutlanan 1Mayıslar, bugünlerde sıkıntılı günlerden geçiyor. İktidarın sendikalar üzerinde yaptığı baskılar elbette aşılacaktır, amabunun sınıf mücadelesinin iyi algılanması ile mümkün olduğunu bilmemiz gerekiyor.

Mücadele, sınıf savaşımı ilkelerine göre yürütülmesi halinde başarılı olacaktır. İşçi sınıfının karşısında artık sadece ulusal sermaye yok. “Emperyalist sistem piramidinde, üstten alta dizilen ülke sermayeleri ve yönetimlerinin bağımlılık ilişkileri, sömürgecilik döneminde olduğu gibi acentecilik, işbirlikçilik şeklinde değil, ‘sermayelerin ortaklığı’ şeklindedir. Bu, ortaklık, doğaldır ki büyük sermayenin, yani emperyalist ülkelerin sermayelerinin lehinedir. Bunda bağımlı ülke sermayeleri de söz sahibidir. Sermayenin uluslar arasılaşması günümüzdeuluslar arası sermaye grupları arasında çatışmalı bir ortaklık ilişkisine de varmıştır. Sebebiise emperyalist- kapitalist sistem içerisindeki hegemonya mücadelesidir. Hegemonya mücadelesi, dünya pazarlarındaki sömürünün kaymak tabakasını elde etme mücadelesine dayanır.” (Türkiye Komünist Partisi ve Marksizm, Sait Almış, Mehmet İnanç Turan,Sayfa 75).

“Emperyalizm, sadece bir dış tehdit değil, iç olgudur da. Emperyalizm, Türkiye gibi kapitalist ülkelerde sermayesiyle, siyasetiyle, hukukuyla, kültürüyle, medyasıyla ülkelerin hücrelerine kadar nüfuz etmiş durumdadır. Emperyalist sermayeyi ulusal yerli sermayeden, yerli egemenleri emperyalist ortaklarından ayırt etmek mümkün değildir. (Aynı kaynak, sf73).

Dikkat edilirse ekonomik kriz nedeniyle muhalefet dehukuk ve yargıda yeni reformlar gerekli deyipgüvensiz bir ortamda Türkiye’ye yabancı yatırımcı gelmez, diyerek uluslar arası sermaye ile işbirliği ve ortaklıkları önünü açmaya çalışıyor