Çaydamar Yolu’nun Asıl Hikâyesi ve Kimsenin Konuşmadığı 2,2 Milyarlık Bütçe

Zonguldak İl Genel Meclisi’nin Kasım ayı toplantılarının ana gündemi 2026 yılı bütçesiydi.

Yıllardır tekrarladığım bir durum var: Bizim mahalle –evet, devrimci, demokrat ve sosyalist dostlarımız– ne hikmetse TBMM bütçe tartışmalarına büyük ilgi gösterir ama yaşadığımız kentin İl Özel İdaresi bütçesi ya da belediyenin bütçe kalemleri bir türlü gündemlerine girmez.

Bu yıl da farklı olmadı. Ne sohbetlerde, ne toplantılarda, ne de gündelik politik tartışmalar arasında İl Genel Meclisi’nin bütçesi yer buldu. Oysa 2026 yılı bütçesi tam 2 milyar 250 milyon TL olarak kabul edildi.

Bu şehrin yolları, köyleri, altyapısı, suyu, kültürel ve sosyal harcamaları bu bütçeyle belirlenecek. Ve biz Ocak 2026’ya girerken hangi kalemlere ne kadar zam yapılacağını, hangi yatırımların ne kadar süreyle erteleneceğini hep birlikte yaşayarak göreceğiz.

Ama kimse sormuyor: Bu 2,2 milyarlık bütçe kimin, ne kadar derdine derman olacak?

Bunca suskunluğun içinde İl Genel Meclisi toplantılarının kamuoyuna yansıyan tek tartışması ise yine bir “yol meselesi” oldu.

Çaydamar Yolu Tartışması: Gerçekler Neden Söylenmiyor? Meclisin 20’nci birleşiminde büyük bölümü belediye sınırlarında kalan Çaydamar Yolu, beklenildiği gibi alev alev tartışıldı.

AKP Grup Başkanvekili Abdullah Karagüzel’in “Biz burayı Allah rızası için yapıyoruz” sözleri ile başlayan tartışma, Meclis Başkanı Necdet Karaveli’nin “Zonguldak Belediye Başkanı Tahsin Erdem’in ağzını açıp bir sorsa…” çıkışıyla daha da büyüdü.

Ama bu tartışmada dikkatimi çeken asıl şey şu oldu:Ne Abdullah Karagüzel, ne de Necdet Karaveli, Çaydamar Yolu’nun gerçekte neden bu halde olduğunu söylemiyor.

İkisi de çok iyi biliyor ki:Çaydamar Yolu, önceki dönem Zonguldak Belediye Başkanı AKP’li Ömer Selim Alan döneminde yapıldı.Evet, yanlış duymadınız. yaklaşık üç yıl önce yapılan bir yol, bugün yeniden yapılmak zorunda kalınıyor.Bu durumda sorulması gereken soru Tahsin Erdem’in “sessizliği” değil.

Asıl soru şudur:Üç yıl önce yapılan bir yol neden çöktü? Neden yenilenmek zorunda kaldı?Bu altyapı çalışmasında kim neyi eksik yaptı? Hangi firma sorumludur? Hangi denetim mekanizması işlememiştir? Ama bu soruların hiçbirini mecliste duyamıyoruz.

Zira tartışma, “Allah rızası için yapıyoruz” gibi popülist cümlelerin gölgesinde ilerliyor.

Kamu Kaynağı Böyle mi Yönetilir?Çaydamar Yolu’nun bugünkü durumu sadece teknik bir mesele değil; kamu yönetiminin, denetimsizliğin ve siyasi örtbas etme alışkanlığının somut bir örneği.

Eğer üç yıl önce yapılan bir yol bugün yeniden yapılmak zorunda kalıyorsa;– orada kamu zararı vardır,– orada denetim eksikliği vardır,– orada siyasi sorumlular vardır.

Ve İl Genel Meclisi Başkanı da, AKP Grup Başkanvekili de bunu biliyor.Ama ikisi de bu gerçeği söylememeyi tercih ediyor.

Bizim Mahallenin Sessizliği: Asıl Sorun Ne?Çaydamar Yolu tartışması gösterdi ki, kent siyasetinde herkes kendi polemik zemininde konuşuyor; fakat kent bütçesi hâlâ kimsenin umurunda değil.2,2 milyarlık İl Genel Meclisi bütçesinin devrimci, demokrat, sosyalist çevrelerde hiçbir tartışmaya konu olmaması ise çok daha düşündürücü.

Yerel bütçeler, iktidarın vatandaşla en doğrudan temas ettiği, hizmetin, yatırımın ve denetimin somutlaştığı alanlardır.Ama biz hâlâ merkezi siyasetin gölgesinde, yerelin gerçek gücünü konuşmaktan uzak duruyoruz.

Bence asıl eleştiri burada başlıyor:

Biz kent olarak kendi bütçemize ne kadar hâkimiz?

Kaynağın nasıl kullanıldığına ne kadar bakıyoruz?

Köy yollarına, altyapıya, eğitime ayrılan payları neden mercek altına almıyoruz?

Yeni Bir Yol Değil, Yeni Bir Denetim Anlayışı LazımÇaydamar Yolu’nun yenilenmesi belki yapılacak.

Ama ortadaki asıl sorun hâlâ yerinde duruyor:Yapılan işin kalitesini sorgulayan bir anlayış yok.

Hatayı kabul eden bir siyasi sorumluluk yok.

Bütçeyi takip eden bir toplumsal refleks yok.

Zonguldak’ın ihtiyacı yeni bir asfalt dökmek değil;şeffaf, hesap verebilir, eleştiriden kaçmayan bir kamu yönetimi.

Ve belki de en önemlisi:Bu bütçenin, bu yolun, bu kentin gerçek sahiplerinin —yani halkın— sürece katılması.

Çünkü gerçeği söylemediğimiz sürece, hiçbir yol bizi doğru yere götürmeyecek.

Sağlıcakla